Propaganda wizualna jako narzędzie polityki zagranicznej Islamskiej Republiki Iranu w relacjach z Państwem Izrael

Author(s): Renata Tarasiuk / Language(s): English,Polish Issue: 2/2022

The main purpose of this article is the explanation of the relationship between satirical drawing as a propaganda tool and the vectors of the international policy of the Islamic Republic of Iran, with particular emphasis on the State of Israel. The subject of the description is the use of satirical drawing by Iranian cultural institutions in creating anti-Israel policy and striving for its broadest visibility in an international perspective. Propaganda, due to its persuasive potential, transforming perception and leading to manipulation of behaviors, requires appropriate tools with which symbols, slogans and keywords are activated to – paraphrasing John Austin – create the desired reality with the help of an appropriate narrative1. The article adopts the hypothesis that Iranian visual propaganda plays an important role in creating an anti-Israel discourse. Detailed research questions focus on the way in which Iran uses images (icons/ symbols) to implement its anti-Israel campaign, institutions constructing propaganda discourse, situations conducive to creating such discourses, and the nature of relations between propaganda and other political activities towards Israel, as well as towards USA. The article refers to selected contents of visual propaganda which, according to the author, refer to the most important aspects of Iranian-Israeli relations (in the Iranian-American context as well), including in particular the importance of the Holocaust remembrance policy and its relation to the contemporary Middle East situation, especially the Palestinian problem. In the empirical process, the visual forms of propaganda discourse were analyzed in terms of hybrid multisemiotic structures, and in the theoretical part, the most commonly used classical formal methods in this type of research were used.

Politisation du serment consulaire roumain dans l’entre-deux-guerres. Etude de cas: l’Allemagne nazie

Author(s): Elinor Danusia Popescu / Language(s): French Issue: 70/2024

The consular oath is the institutionalized reflection of a particular state function, linking public authorities and civil society. But it is also a marker capable of recording political developments, especially when anti-system parties demanding faith and obedience from their militants, manage to seize power and imprint the seal of their ideology on the practices and formulas of the State. From 1933, the oaths became rarer, even if the Romanian consular corps adapted to the new situation by gradually eliminating consuls of Jewish origin. From 1938, the text itself changed and in 1940, the oath was signed in the presence of a priest.

Comerţul cu produse alimentare în Ţara Românească (secolul al XVIII-lea – începutul secolului al XIX-lea)

Author(s): Gheorghe Lazăr / Language(s): Romanian Issue: 70/2024

The predominantly agrarian nature of Wallachia’s economy in the 18th century largely explains the scarcity of available documentary sources on the food trade in the period. Within this context, the present study explores the methods used by Wallachian merchants in purchasing and distributing food produce, both the ‘basic’ items used in everyday consumption and ‘luxury’ items such as spices and exotic fruit (lemons, pineapples). The study examines the context for the increased trade in the latter items during the period under consideration: the taste for such produce was undoubtedly due to a ‘civilizing’ process among the elites, but also to their desire to display their status through ‘conspicuous consumption’.

„Şi dacă ne ocoleşte drumul de fier?” Competiţie regională, interese economice şi blocaje militare în configurarea reţelei de căi ferate din Moldova (1859-1914)

Author(s): Mihai Chiper / Language(s): Romanian Issue: 70/2024

The study concerns the construction of the railway network in 19th-century Romania, in which the region of Moldavia became a relative loser compared to Muntenia (Eastern part of Wallachia). The Ofenheim concession was designed to serve Austria's interests in obtaining the shortest possible route to the Black Sea or the Danube Mouths, but it bypassed major Moldavian cities (Iaşi, Botoşani), which would have been the profitable option for the regional economy. By contrast, in Muntenia, the Strousberg network connected the main cities (Craiova, Bucharest, Ploieşti) with the port of Brăila. As a result of the government's weak negotiating position in the Ofenheim concession, Moldova was affected by path dependence, taking nearly four decades to secure a new north-south crossing, parallel to the Siret River (Iaşi-Vaslui-Bârlad-Galaţi), which allowed the transportation of grain from the north to the ports. Additionally, Moldova was disadvantaged by budget allocations for secondary narrow-gauge lines, initiated in 1882 and 1885, which progressed much more slowly than the investments in Muntenia. Lastly, the military strategic reasons, centralized and aiming to limit the theoretical entry routes of the Russian army towards the capital, played a major role in blocking the transport network in Moldova (Bârlad-Galaţi line). Military thinking marginalized Moldova, disregarding its potential and diminishing interest in investing in the regional transport network.

Grădinile şcolare ale aşezămintelor primare rurale. Studiu de caz: Inspectoratul şcolar regional Iaşi (1900-1940)

Author(s): Cătălin Botoşineanu / Language(s): Romanian Issue: 70/2024

This text is part of a series of studies focusing on the extracurricular activities of primary school establishments in modern Romania. Spiru Haret is the one who closely associated students’ activities outside of school hours with absenteeism rates. Romanian rural communities did not fully embrace school despite being mandatory and free. Nearly half a century after Al. I. Cuza’s primary education law, absenteeism exceeded 50% of the total number of school-aged children. How much of the absenteeism was due to students’ families, the school, the teachers’ training, or the lack of teaching materials remains an open matter. The image of a rural student owning a school textbook remained unfamiliar in the countryside.Aware of the rural population’s resistance to schooling, Spiru Haret sought to shift the perception of rural families regarding primary education, which was often seen as a private endeavour, particularly regarding the teaching job as a qualified profession. Extracurricular education, especially practical hours in school gardens and experimental fields, aimed to reduce the potential for such opposition. Lacking primary instructional materials for formalised education, rural students could take care – through extracurricular education – of their own fruit trees or vegetable garden seeds, all provided by the school. At the same time, the rudiments of a small household industry were intended to compensate for the school absences within primary education. Inspection reports from school supervisors and inspectors in Iaşi County painted a specific picture of how the primary school participated in transforming rural realities.

Pogardzany i niezbędny – paradoks staropolskiego żebraka

Author(s): Anna Jabłońska / Language(s): Polish Issue: 1/2016

Artykuł ma na celu ukazanie sytuacji żebraka w okresie staropolskim. W hierarchicznym i stanowym społeczeństwie Rzeczypospolitej zajmował on jedną z najniższych pozycji. Bez przynależności do uznanej grupy społecznej, np. rodziny, cechu, nie posiadając majątku, często bezdomny, był pogardzany i podejrzewany o najgorsze cechy. Często należał przy tym do marginesu społecznego, do tzw. ludzi luźnych, ludzi gościńca, a więc wykluczonych z podstawowych struktur. Żebraniem trudnili się również pensjonariusze uznanych placówek, czyli szpitali.Z drugiej strony żebrak był biedakiem, a biedak miał przecież twarz Chrystusa. Tak zwane ubóstwo było niezbędne jako cel charytatywności. Ta z kolei stanowiła wyraz miłosierdzia wynikający z podstawowej zasady chrześcijaństwa, czyli miłości. Jałmużna – datek pod różną postacią był konieczny w dziele zbawienia. W zamian oczekiwano od obdarowanego modlitwy na rzecz darczyńcy.Tak więc żebrak – z jednej strony poniżany, pogardzany, wyrzucany poza obręb społeczeństwa, z drugiej strony stanowił warunek konieczny dla właściwego funkcjonowania chrześcijańskiej charytatywności.

Wyobcowania i wykluczenia w dynastii Piastów jako czynnik polityczny

Author(s): Anna Kowalska-Pietrzak / Language(s): Polish Issue: 1/2016

Tematem artykułu jest ukazanie, jakie skutki polityczne pociągały za sobą wyobcowania i wykluczenia członków dynastii Piastów. Koncentruje się on na przedstawieniu traktowania dzieci z wcześniejszych małżeństw przez ojców oraz przez macochy. Prezentuje znaczenie wyobcowań i wykluczeń młodych dynastów dla losów średniowiecznego państwa.

Prośba o ułaskawienie źródłem do biografii Żołnierzy Wyklętych

Author(s): Katarzyna Sabat / Language(s): Polish Issue: 1/2016

Zofia Grothówna. Ksieni klasztoru w Imbramowicach w latach 1703–1741

Author(s): Beata Skrzydlewska / Language(s): Polish Issue: 1/2017

Zofia Grothówna pochodziła z Rzeżuśni, wsi należącej obecnie do powiatu miechowskiego w województwie małopolskim. O wczesnych latach życia przyszłej ksieni wiemy niewiele poza tym, że rodzicami jej byli Aleksander Groth herbu Rawicz i Katarzyna Kozubska. Dokładnej daty urodzin przyszłej ksieni klasztoru imbramowickiego także nie znamy. Nowicjat w klasztorze w Imbramowicach rozpoczęła w 1691 r.Po ustąpieniu z urzędu ksieni Krystyny Oraczewskej, sprawującej tę godność od 1688 r., Zofia Grothówna wybrana została na to stanowisko dnia 7 sierpnia 1703 r. w obecności księży Dominka Lochmana, archiprezbitera krakowskiego i komisarza klasztoru, oraz kanonika krakowskiego księdza Marcina Węgrzynowicza.Niemal przez cały okres swojego przełożeństwa zajmowała się odbudową kościoła i klasztoru w Imbramowicach po wielkim pożarze, który miał miejsce dnia 28 lipca 1710 r.Do prac architektonicznych i związanych z wyposażeniem wnętrz, zatrudniła najlepszych artystów tamtego okresu: architekta Kacpra Bażankę, rzeźbiarza Antoniego Frączkiewicza i malarza z mieszkającego w Krakowie – Wilhelma Włocha.Zofia Grothówna spisywać zaczęła kronikę klasztorną. Nie pozostawała obojętna na los swych poddanych. Budowała chaty, przekazywała zboże, w 1735 r. założyła „Górę Pobożności” dla biednych, aby mogli pożyczać pieniądze na kupno wołów i koni. Za czasów Zofii Grothówny w Imbramowicach działała prężnie szkoła klasztorna – instytut dla dziewcząt. Także za czasów ksieni Grothówny powołano przy klasztorze bractwo modlitewno – pokutne pw. św. Anny.Zmarła dnia 31 maja 1741 r., pochowana jest w klasztorze w Imbramowicach.

Wit Stwosz jako „figura autobiograficzna” Wincentego Pola

Author(s): Grzegorz Kubski / Language(s): Polish Issue: 1/2017

Wincenty Pol, człowiek pochodzenia niemiecko-francuskiego, bohaterski powstaniec listopadowy, uznany twórca poezji patriotycznej, więzień w 1846 r., mężczyzna tracący wzrok, na skutek pomówienia w 1851 r. został pozbawiony stanowiska profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, a jednocześnie nasiliła się krytyka jego poezji. W 1854 r. ukazał się jego poemat Wit Stwosz – autobiograficzne wyznanie ociemniałego geniusza średniowiecznego, a zarazem Polaka w obcej mu Norymberdze. Utrwaliło się odczytanie tego poematu jako autobiograficznej wypowiedzi samego Pola.Nie ulega wątpliwości, że poemat jest poetycką adaptacją francuskiego gatunku biografii artysty, tzw. livret. Fikcjonalna fabuła poematu Pola skłania do poszukiwania „figury autobiograficznej” (Philippe Lejeune). Lecz taka interpretacja być może jest tu tylko wtórnym nałożeniem literackich stereotypów romantyzmu, czyli „literaturą w funkcji negatywnej” (Wolfgang Iser). W istocie bowiem u Pola nie to co aktualne i jednorazowe, nie „ja” jako uniwersum, lecz uniwersum sztuki i religii ma być kontemplowane.

Żona, matka, zakonnica – błogosławiona Marcelina Darowska

Author(s): Magdalena Falska / Language(s): Polish Issue: 1/2017

Marcelina Darowska urodziła się w 1827 r. w Szulakach, obecna Ukraina. W 1849 r. wyszła za mąż za Karola Darowskiego, z którym miała dwoje dzieci – syna Józefa i córkę Annę Karolinę. Małżeństwo trwało 3 lata zakończone nagła śmiercią Darowskiego, niedługo potem zmarł ich syn. Marcelina już jako wdowa z dzieckiem postanowiła wstąpić do zakonu. W Rzymie spotkała swoich przewodników duchowych – Aleksandra Jełowieckiego i Hieronima Kajsiewicza, i wraz z Józefą Karską rozpoczęli proces tworzenia nowego zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia n.m.p. mającego służyć Polsce i kształcić młode dziewczęta na wzorowe patriotki. Matka Marcelina Darowska zmarła w 1911 r. w Jazłowcu. W 1966 r. papież Jan Paweł ii zaliczył Darowską w poczet błogosławionych.

Nieodkryte karty z życia Jadwigi Szczawińskiej

Author(s): Agnieszka Muszczyńska / Language(s): Polish Issue: 1/2017

Jadwiga Szczawińska (6 październik 1864 – 26 lutego 1910), znana jako żona Jana Władysława Dawida jednego z najświetniejszych psychologów przełomu wieków (m.in. twórcy pierwszego w Polsce testu do badania inteligencji u dzieci) odegrała najprawdopodobniej największą rolę na rozpoczęcie przez swojego męża działalności politycznej i związanie się z obozem walczącym o idee socjalistyczne. Jako nauczycielka języka i literatury polskiej, wychowawczyni, założycielka kółek samokształceniowych, publicystka, tłumaczka, animatorka oświaty, rzeczniczka wyższej edukacji kobiet, twórczyni Uniwersytetu Latającego, założycielka i redaktorka czasopism kulturalno-oświatowych, inicjatorka powstania Biblioteki Publicznej w Warszawie znacznym stopniu przyczyniła się do rozwoju polskiej myśli społeczno-oświatowej.

Tadeusz Łopuszański – twórca i dyrektor Szkoły Rydzyńskiej

Author(s): Edyta Żebrowska / Language(s): Polish Issue: 1/2017

Tadeusz Łopuszański (1874–1955) stworzył Szkołę Rydzyńską, która miała za zadanie kształcić przyszłych inteligentów zdolnych do twórczej, wytężonej pracy na rzecz tworzącego się państwa. Uważał, że w rękach przyszłych elit leży przebudowa Polski i jednocześnie jej sukces lub klęska. Wierzył, że poprzez odpowiednie wychowanie można przekształcić charakter człowieka, „przerobić” go, aby ów człowiek był zdolny poświęcić swoje życie dla ratowania Polski. Swoją koncepcję wychowania oparł na kilku solidnych podstawach – filarach rydzyńskich: rozwijaniu indywidualnych zainteresowań, pracy społecznej, pracach ręcznych, rozbudowanej aktywności fizycznej, walce z kłamstwem, rozwijaniu indywidualnych zainteresowań. Krótki okres działalności Szkoły Rydzyńskiej (1928–1939) nie przeszkodził w tym, by wykształcić młodych ludzi, którzy działali po wojnie na wielu płaszczyznach tworzącego się państwa. Wykształcenie takich młodych ludzi, którzy potrafili w trudnej sytuacji powojennej odnaleźć swoje miejsce, było możliwe przede wszystkim dzięki odpowiedniej organizacji życia szkolnego, a to przecież głównie zasługa jej założyciela – Tadeusza Łopuszańskiego.

Patriotyzm Jana Tomasza Zamoyskiego

Author(s): Czesław Galek / Language(s): Polish Issue: 1/2018

Jan Tomasz Zamoyski (1912–2002) był XVI, a zarazem ostatnim ordynatem ustanowionej decyzją Sejmu w 1589 r. Ordynacji Zamojskiej, której twórcą był założyciel Zamościa, kanclerz i hetman wielki koronny Jan Zamoyski (1542–1605). Na przestrzeni wieków ród Zamoyskich charakteryzował się wielkim przywiązaniem do Ojczyzny i wierną służbą dla niej. Te chlubne tradycje patriotyczne kontynuował także ostatni jej ordynat, który objął nad nią pieczę pod koniec sierpnia 1939 r. Jako porucznik wziął udział w kampanii wrześniowej. Już we wrześniu 1939 r. rodzina Zamoyskich otoczyła opieką falę uchodźców z Wielkopolski, która przetoczyła się przez Zamojszczyznę. W czasie okupacji niemieckiej należał do organizacji podziemnych: Związku Walki Zbrojnej, a później Armii Krajowej. Na terenie ordynacji ukrywali się różni ludzie, w tym także pochodzenia żydowskiego. Największą jednak zasługą rodziny Zamoyskich było ratowanie dzieci polskich uwięzionych w założonym w 1942 r. w Zwierzyńcu przejściowym obozie koncentracyjnym, które następnie wywożono do Niemiec na zniemczenie lub do obozów śmierci. Szczytem jego heroizmu była skuteczna interwencja u naczelnego dowódcy SS i policji na dystrykt lubelski Odilo Globocnika, na skutek której w połowie lipca 1943 r. zwolniono z obozu około czterysta osiemdziesięcioro najmłodszych dzieci, dla których zorganizował ochronkę. W 1944 r. władze komunistyczne rozwiązały Ordynację Zamojską, a jej ordynat w 1948 r. został aresztowany i skazany przez sąd na 15 lat więzienia pod zarzutem szpiegostwa na rzecz państw zachodnich. Zarówno w czasie przesłuchań przez funkcjonariuszy UB, jak i sfingowanego procesu sądowego i pobytu w więzieniu w latach 1949–1956, zachowywał się w sposób godny Polaka i patrioty. Jako prezes Warszawskiego Koła Zamościan (1985–1997), wykorzystując swoje znajomości i koneksje, przez wiele lat czynił starania o renowację zamojskiej Starówki oraz przyczynił się do wpisania jej w 1992 r. na listę Dziedzictwa Narodowego UNESCO. Własnym sumptem utworzył w 1987 r. Muzeum Sztuki Sakralnej Fundacji Rodziny Zamoyskich przy zamojskiej Kolegiacie. Po 1989 r. został wybrany do Senatu RP II kadencji, w czasie której pełnił funkcję Marszałka seniora.

Księża Białorusini w II Rzeczypospolitej – patrioci czy nacjonaliści?

Author(s): Helena Głogowska / Language(s): Polish Issue: 1/2018

Po pierwszej wojnie światowej w granicach II Rzeczypospolitej znalazły się ziemie zamieszkałe w znacznej części przez ludność białoruską, zróżnicowaną wyznaniowo, w tym wyznania rzymskokatolickiego. Wywodzący się z niej księża katoliccy (m.in.: Kostanty Stepowicz, Jan Siemaszkiewicz, Wiktor Szutowicz, Wincenty Godlewski, Adam Stankiewicz, Władysław Tołłoczko), głosili kazania w języku białoruskim, co spotkało się ze sprzeciwem władz duchownych. Przed pierwszą wojną światową – jeszcze w Imperium Rosyjskim – związani oni byli z białoruskim pismem katolickim „Biełarus” (1913–1915), głoszącym idee białoruskiego odrodzenia narodowego. W II Rzeczypospolitej władze duchowne, zwłaszcza arcybiskup wileński Romuald Jałbrzykowski, nie patrzyły zbyt przychylnie na udział księży w białoruskim ruchu narodowym, zwłaszcza w Białoruskiej Chrześcijańskiej Demokracji, oraz na głoszenie przez nich kazań w języku białoruskim. Mimo że byli patriotami swego kraju, przez władze duchowne traktowani byli jako nacjonaliści, a nawet komuniści. Za białoruską opcję narodową spotykały ich prześladowania ze strony władz polskich: rewizje, aresztowania, więzienie oraz przeniesienia do innych – polskojęzycznych – parafii. Można stawiać pytania, dlaczego w Polsce międzywojennej, zróżnicowanej narodowościowo księży Białorusinów traktowano jak wrogów państwa polskiego, dlaczego zakazywano im kazań w języku miejscowej ludności, dlaczego nie pozwalano współpracować z białoruską prasą chadecką („Krynica”, „Biełaruskaja Krynica”, „Chryścijanskaja Dumka”) wychodzącą w Wilnie, dlaczego przenoszono ich na misje albo do innych, obcych im parafii. Ci, którzy zdołali przeżyć drugą wojnę światową i znaleźli się w nowych granicach Polski, skrzętnie ukrywali swą narodowość, służąc wiernie Kościołowi katolickiemu, m.in. ks. Jan Siemaszkiewicz.

Nauczyciel wobec upowszechniania wiedzy o „Żołnierzach Wyklętych”

Author(s): Katarzyna Sabat / Language(s): Polish Issue: 1/2018

Historia „Żołnierzy Wyklętych” odnajduje powoli swoje miejsce w polskim społeczeństwie. Znaczącą rolę w upowszechnianiu rzetelnych informacji o bohaterach polskiego podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego powinni odgrywać nauczyciele. To na nich spoczywa ustawowy obowiązek wychowania dzieci i młodzieży w duchu wartości patriotycznych opartych na prawdzie historycznej. Niniejszy artykuł jest próbą ukazania faktycznego stanu oddziaływania nauczycieli w kontekście upowszechniania tematyki „Żołnierzy Wyklętych” wśród uczniów oraz kształtowania płynących z ich postaw wartości narodowo-patriotycznych.

Edukacja plastyczna i wychowanie estetyczne w średnim szkolnictwie ogólnokształcącym na Lubelszczyźnie w latach międzywojennych

Author(s): Anna Marta Żukowska / Language(s): Polish Issue: 1/2018

Podstawą edukacji plastycznej i zarazem jedną z form wychowania estetycznego uczniów średnich szkół ogólnokształcących w latach międzywojennych była nauka rysunku. Rysunek jako szkolny przedmiot nauczania pełnił doniosłą rolę w wychowaniu i kształceniu młodzieży, zarówno ze względu na jego praktyczne zastosowanie w życiu, jak i walory wychowawcze przyczyniające się do ubogacania osobowości i estetyki dnia codziennego. Przedmiot ten ujęty został w programach nauczania szkoły średniej ogólnokształcącej zarówno po odzyskaniu niepodległości w 1918 r., jak i w wyniku reformy szkolnej tzw. jędrzejewiczowskiej w 1932 r. Edukacja plastyczna i wychowanie estetyczne miały miejsce w każdym typie lubelskiej szkoły ogólnokształcącej. Zachowane materiały archiwalne (programy nauczania, sprawozdania szkolne dyrekcji, prace plastyczne z lat 1918–1939 itp.) pozwoliły na rekonstrukcję miejsca i roli rysunku w szkolnictwie średnim na Lubelszczyźnie.

Pedro V (1859–1891): katolicki władca Konga wobec zmieniającej się sytuacji międzynarodowej

Author(s): Aneta Kościanek / Language(s): Polish Issue: 1/2020

Artykuł charakteryzuje postać ostatniego niezależnego władcy Konga Pedra V panującego w kluczowym dla dziejów Afryki początku ery kolonialnej. Był to okres znaczący dla całego kontynentu afrykańskiego; a w samym Kongo czas przekształceń gospodarczych i politycznych. Pedro V jako władca katolicki; którego korona pochodziła z rąk Portugalczyków; stanął w obliczu wielu decyzji politycznych. Z ograniczonym aparatem władzy; pozostając władcą „królestwa z umysłu”; pozycja Pedra V nadal była znacząca w społeczeństwie o silnym poczuciu jedności; stanowiąc jeden z elementów spajających rozdrobnione terytorium. Królestwo nieprzerwanie trwało na fundamentach wielowiekowej tradycji z królem; którego uznanie i moc umocowane były w katolickim kulcie sakralizującym władzę. Pod koniec XIX wieku do Konga przybywają protestanccy misjonarze British Missionary Society; co daje królowi nowe spojrzenie na sojusze; pozwala myśleć śmielej o uniezależnieniu się od Portugalczyków; którym zawdzięczał tron. Artykuł ukazuje Pedra V we własnej pułapce: chcąc zachować tron przyczynił się do kolonizacji swojego kraju; dobrowolnie uznając zwierzchność Lizbony w zamian za poparcie. Godnym uznania pozostaje jego trwanie przy katolicyzmie; bez względu na zmieniające się okoliczności i sojusze wewnętrzne i zewnętrzne. Oceniony przez współczesnych historyków jako dobry dyplomata i rozgrywający; potrafił odnaleźć się w nowych okolicznościach geopolitycznych; które Afryce zgotowali Europejczycy.

Biografistyka w służbie edukacji obywatelskiej społeczeństwa. Szanse i zagrożenia na przykładzie wybranych postaci z historii Opola w okresie PRL.

Author(s): Zbigniew Bereszyński / Language(s): Polish Issue: 1/2019

Bardzo ważną rolę w procesie szeroko rozumianej edukacji obywatelskiej społeczeństwa może i powinna odgrywać wiedza czerpana z badań nad biografiami rozmaitych postaci historycznych. Edukacyjne funkcje biografistyki mogą być realizowane w szczególności z pomocą takich środków jako popularne publikacje historyczne, zwłaszcza adresowane do młodzieży, fundowanie pomników czy tablic pamiątkowych czy odpowiednie regulacje w zakresie nazewnictwa ulic i innych miejsc publicznych. Jest rzeczą niezmiernie ważną, by wszelkie inicjatywy w tej dziedzinie odwoływały się do rzetelnych badań historycznych nad poszczególnymi postaciami. Niestety w praktyce bywa z tym rozmaicie. Częstym zjawiskiem bywa idealizowanie wybranych postaci historycznych i mniej lub bardziej sztuczne kreowanie ich kultu, polegające w szczególności na selektywnym wykorzystaniu informacji historycznych. Jaskrawym przykładem tego jest skrajna idealizacja pewnych postaci z najnowszej historii Opola.

Didactic activities of Stefan Vrtel-Wierczyński at the University of Poznań during the Second Polish Republic

Author(s): Agnieszka Gołda / Language(s): English Issue: 2/2020

This article describes the didactic activities of Stefan Vrtel-Wierczyński, a lecturer in the Faculty of Humanities at the University of Poznań. Between 1928 and 1937, the direc-tor of the University Library also gave classes in the history of Polish literature, bibliogra-phy, bibliology and librarianship, supporting the seminar of the history of Polish literature by Tadeusz Grabowski, Stanisław Dobrzycki and Roman Pollak. The content of his classes is characterised and the most important elements of their organisation are indicated.