Non-union collective employee representation in Poland – failed hopes?
Non-Union collective employee representation in Poland – failed hopes?

Summary/Abstract: W artykule omówiono sytuację prawną i faktyczną pozazwiązkowych przedstawicielstw pracowniczych w Polsce. Od początku transformacji ustrojowej obserwujemy stopniową desyndykalizację, polegającą na spadku uzwiązkowienia, które obecnie wynosi ok. 7%. W miejsce tracących na znaczeniu związków zawodowych pojawiły się tzw.przedstawicielstwa pozazwiązkowe. Obecnie w Polsce wyróżnić można następujące ichrodzaje: a) rady pracownicze w przedsiębiorstwach państwowych, b) przedstawicielipracowników w ciałach informacyjno-konsultacyjnych lub organach partycypacyjnychpodmiotów gospodarczych mających zasięg ponadnarodowy, c) rady pracownikóww przedsiębiorstwach niepaństwowych, d) przedstawicieli ad hoc i przedstawicieli w sferze bezpieczeństwa i higieny pracy (tzw. przedstawicielstwa niesformalizowane) orazf) organy samorządów zawodowych. Spośród wymienionych wyżej przedstawicielstwpracowniczych główna rolę w systemie reprezentacji przypisuje się radom pracowników działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 2006 r. o informowaniupracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji, implementującej postanowienia dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej z dnia 11 marca2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej.Niestety, w praktyce liczba rad pracowników jest niewielka. Początkowo rady takie powołano w ok. 10% przedsiębiorstw, natomiast po upływie pierwszej kadencji odsetek tendrastycznie zmalał. Na kolejną kadencję przedłużono działalność rad pracowników jużtylko u ok. 2% pracodawców. Jest to w chwili obecnej całkowita porażka idei rad pracowników. Można więc zaryzykować tezę, że zdecydowanie lepszym rozwiązaniem byłobypo prostu wspieranie najbardziej tradycyjnych form reprezentacji, opartych na formulezwiązków zawodowych.

• Details
• Contents