3.00 €
Preview
We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
Klebelsberg Kuno (1875-1932)
Nowadays, beside Governor Miklós Horthy, István Bethlen, Pál Teleki and Gyula Gömbös, probably the name of Kuno Klebelsberg comes up most frequently in the Hungarian media and in public discourse. We are concerning a real renaissance of dealing with him, however superficial they often are. Lately, several institutions have been named after Klebelsberg and he has become an almost cultic figure. Nevertheless, his cult frequently and unnecessary goes too far. In the past decades, many people have investigated his activity, but they have mainly concentrated on minor details. Following 1942, this have been the first book to attempt to summarize Kelbelsberg’s whole career, presenting the partly known and well-founded achievements in the politician’s performance and some of his unimplemented plans. It also designates the new direction of research on Klebelsberg: namely the significance of the lesser-known period of his life preceding his ministry of culture, when he started to build up himself. “I trust that my book, intended to be readable yet written with due scholarly background and citing many of Klebelsberg’s writings and the responses given to them, will contribute to the respect for my hero that he had well deserved. I also think it important that we should value him objectively and consider him not a semi-god but a man and politician. However excellent he was, as a fallible man, he also made mistakes when he sometimes perceived the possibilities before him and his country inaccurately. However, these facts do not detract from his merit but rather strengthen it because we can approach him through them.” Gábor Ujváry
More...
Centenary activities of Community Centre "Miladinovi Brothers" are filled with significant educational and cultural events known at home and abroad.
More...
Along with the differences between the various organizational units of the territoryin relation to the time and manner of conducting the fighting, Ilinden Uprising and its leaders largely reminiscent of the April Uprising and the apostles of the Bulgarian Revolutionary Central Committee.
More...
120 years ago, from 19 to 28 March 1895, a unifying Congress was held in Sofia, which established the Macedonian Committee (MC) as the governing body of a general organization which was joined by the Macedonian societies in Bulgaria and Romania and student societies in Western Europe and Russia.
More...
ЯВОРОВ КАТО КОЛЕКТИВНА МЕТАФОРА
This article, which may conventionally be classified under the genre philosophy of history, develops two metaphors of high symbolic value. The first is the year 1914, as the start of World War I, the third and last in a se-ries of wars at the start of the 20th century in which Bulgaria was involved. It led teleologically to the year 1919 (Neuilly) which marked the symbolic – therefore absolute – end of the Bulgarian National Revival. The second metaphor is the figure of Yavorov in its his mytho-biographical projection – the poet’s suicide in October 1914 can be seen as a collective metaphor, as a metaphor of a collective ontological loss; but also as an attainment of a qualitatively new state; as the loss of the Revival’s monolithic national aspect and the acquiring of the tragic experience of Modernity and its social fragmentariness.
More...
The analysis is based on sixty newspapers and journals of the given period. It wants to show the political and everyday life of people in the last month of the peace after the assasination of Franz Ferdinand and before the declaration on war. The essay also wants to show the changing standpoint of Hungarian political elite concerning the outbreak of the war, and the cultural background of Hungarian nationalism.
More...
W przededniu wojny trzynastoletniej naprzeciwko siebie stanęły dwie koncepcje ładu krajowego: zakonna i stanowa. Ścierały się one ze sobą od dłuższego czasu, aż w końcu stały się nie do pogodzenia. Zakon, jeśli chodzi o zasadę, stał na gruncie priorytetu prawa bożego, z zasady niezmiennego, wiecznego. Jego poddani, skonfederowani w Związku Pruskim, powoływali się na to, co przysługuje poddanemu z racji otrzymanych przywilejów, prawa pozytywnego, pojmowanego jako gwarancja zachowania sprawiedliwości pomiędzy ludźmi.Podstawą sporu o wartości stało się pojęcie ius i pochodne od niego: iustitia i iustum, zaprowadzające ład w stosunkach między ludźmi, regulujące to, co przysługiwało człowiekowi w relacjach z innymi ludźmi. Jako duchowny pan kraju stał na stanowisku Zakon, że iustitia opiera się na autorytecie prawa kanonicznego i cesarskiego, następnie władzy krajowej wyposażonej w przyrodzone prerogatywy (znany jest cytat opinii brata zakonnego wobec poddanych: „my jesteśmy waszym prawem”). Krzyżacy i ich poplecznicy twierdzili, że związkowcy występują przeciw słusznym prawom Zakonu i Kościoła, że chociaż na mocy iustitia poddani są zobowiązani do posłuszeństwa i lojalności, to jako ludzie o określonym, wysokim statusie postępują buntowniczo, tym samym niegodnie.Związkowcy powoływali się na przywileje, należące do prawa krajowego. Na nich opierali poczucie swej godności (ehrbar Leute) i subiektywne rozumienie sprawiedliwości. Postawy tej nie można zrozumieć bez uwzględnienia jej kulturowego kontekstu. Według związkowców, na mocy ogólnego wyobrażenia o prawie i sprawiedliwości, przywódcy zakonni i prałaci mieli być związani powinnością zachowania sprawiedliwości człowieka względem drugiego człowieka, oddania tego, co mu się należy. Dlatego w argumentacji związkowej pojęcie sprawiedliwości odnosi się do praw ludzi, którzy są poddanymi władzy zakonnej, ale wyposażonymi w prawne gwarancje. Ius i iustitia miały być fundamentem z jednej strony ładu krajowego (zapewnienie dobra powszechnego, w szczególności pokoju i sprawiedliwych sądów), z drugiej zaś – gwarancją czci i honoru poddanych. To założenie w znacznej mierze określało faktyczne stosunki poddanych z władztwem zakonnym już w okresie wcześniejszym. Jednakże w połowie XV w. przedstawiciele Zakonu i Związku Pruskiego zradykalizowali swe pozycje. Krzyżacy dążyli do umocnienia swoich władczych prerogatyw w kraju. W argumentacji związkowców, zasługującej zresztą na uwzględnienie przez historyka jej antropologicznych aspektów, Zakon pogwałcił prawa mieszkańców Prus, a przez swoje zarzuty wobec nich zniesławił ich i zakwestionował publicznie, na szerokim forum ich poczucie godności, honoru i prawowierności.
More...
The aim of this article is to prove, from a linguistic point of view, that the text of the abdication instrument of King Mihai I was not written by the king, but by a group of communist Romanian representatives, acting under Moscow’s direct orders. Language use, the aim of critical discourse analysis allows the revelation of diverse processes at text level that reflect larger social phenomena. These mechanisms at text level are not always decipherable with the naked eye. The manner in which language is used in the abdication instrument of King Mihai underlines the fact that whoever wrote the document did not respect the traditional peculiarities of such a text, as illustrated by numerous examples of other similar texts which form the so-called “royal archive”.
More...
The main purpose of the paper is to present and discuss some Keckermann’s thoughts on history and the art of historiography, expressed in the treatise De natura et proprietatibus historiae commentarius (Hanovie 1610), published posthumously by his student, David Schumann. According to the humanist from Gdańsk, history is not art, science, or discipline, because it does not have own commonplaces (loci communes), regarded as the basis for method. Nevertheless, history plays an important role in teaching of the practical arts such as politics or economy, because it is an inexhaustible source of examples, taken from narratives about the past events to illustrate general rules related to human life and actions. An excellent historian would be only someone who is able to combine searching for the truth with frankness in its telling. Therefore, he is obliged to use a simple style without almost any rhetorical devices. In relation to single events history serves as a tool of description and explication. Thus it provides the necessary illustrative material in the form of examples for the practical disciplines.
More...
A rabszolgatartás jogossága melletti érvek és a faji egyenlőtlenség mítosza
More...