Kako pobune na Srednjem istoku relativiziraju teorije o „neo-osmanizmu“
How the Rebellions in the Middle East Relativize Theories of “Neo-Ottomanism”

Summary/Abstract: Masovne pobune po Srednjem istoku protiv autoritarnih režima ove 2011. godine dovode u pitanje gotovo sve što je arapski svijet doživljavao u proteklom vijeku, pa se već po tome mogu nazivati revolucionarnim kretanjima, iako ne i revolucionarnom promjenom političkih sistema u smislu osnovnih vrijednosti evropske renesansne demokratije. U svjetlosti - ali i „tami“ takvih kretanja kao što je bilo u Libiji ili kao što biva u Siriji – gube stara ili dobijaju nova značenja teorije o nasilnoj ili mirnoj tranziciji vlasti i spoljnoj intervenciji, kao što je „hard power“ ili „soft power“. Takav je slučaj i sa takozvanim neoosmanizmom, koji je bar privremeno potisnut u stranu, a kojim se samo godinu dana prije ustanaka Arapa protiv svojih diktatora mahalo kao imperijalnom opasnošću koja prijeti Balkanu i regionu od nove Turske pod vođstvom Stranke pravde i razvoja (AKP). Neoosmanizam je bio postao glavna odrednica pomoću koje su svi oni koji su, u samoj Turskoj a još više izvan zemlje, izražavali nepovjerenje i sumnju prema novoj turskoj vanjskoj politici. Nepovjerenje u javno izraženu namjeru te nove Turske da će, kao i u unutrašnjoj politici, i u odnose prema bližim ili daljim susjedima, a posebno onim koji su bili u sastavu nekadašnjeg Osmanskog carstva, uposliti osmanlijsko nasljeđe, a sumnje da će se to nasljeđe ispoljavati prvenstveno u religioznoj islamskoj sferi i na kraju izroditi u ambiciju stvaranja neke nove, maltene, neoosmanske imperije. [...]

• Details
• Contents