My też
We too

Summary/Abstract: Marta Kail uznaje opublikowanie listu otwartego byłych i obecnych performerek i performerów współpracujących z Troubleyn Jana Fabre’a za jedno z najważniejszych wydarzeń krytycznych w sztuce ostatnich lat. Autorka przekonuje, że przyzwolenie na przemoc w instytucji wynika z „mitu wybitnego artysty, który ma specjalne prawa, bo stoją za nim piękne idee”. Keil podkreśla, że mit ten jest legitymizowany przez środowisko artystyczne w imię błędnie rozumianej wolności twórczej i przekonuje, że odpowiedzialność za przemocowe relacje w świecie sztuki spoczywa także na „piszących (…), zapraszających na festiwale, przyznających nagrody, budujących pozycję danego twórcy czy twórczyni bądź instytucji i lekceważących dochodzące (…) niepokojące sygnały“. Keil wyraża nadzieję, że pokłosiem rozważań wokół listu związanych z Troubleyn będzie zadanie pytania, do kogo należy publiczna instytucja sztuki.

• Details
• Contents