Niekonieczny tragizm istnienia o Andrzeju Łuczeńczyku
Unnecessary tragedy of existence about Andrzej Łuczeńczyk

Summary/Abstract: W biogramie pisarza sporządzonym przez Jana Smolarza czytamy, że Andrzej Łuczeńczyk w maju 1979 roku ożenił się z Katarzyną Szczepańską, z którą miał troje dzieci: córki – Paulinę i Weronikę oraz syna Alberta. W czasie zamieszkiwania w latach 1979–1984 w Wieluniu, w woj. sieradzkim, pracował w miejscowej betoniarni. Andrzej Łuczeńczyk jest pisarzem mało znanym. Twórcą, który wydał kilka książek i którego Henryk Bereza zaliczał do najwybitniejszych prozaików polskich XX wieku, wymieniając go jednym tchem z Iwaszkiewiczem, Buczkowskim, Białoszewskim i My- śliwskim. 13 sierpnia 1991 roku nad grobem pisarza znany krytyk literacki powiedział, że ziemia lubelska może być tak dumna, jak jest dumna z Bolesława Leśmiana i Józefa Czechowicza. To namaszczenie chyba nie wyszło prozaikowi na dobre. Zaliczany do tzw. szkoły Berezy, został zaszufladkowany i nie musiał już czekać na odkrycie. Został jednak zapomniany. Sądzę, że warto przypomnieć sylwetkę pisarza, o którym Bereza pisał: Andrzej Łuczeńczyk jest pisarzem prawie całkowicie niezależnym od jakichkolwiek wpływów czy powiązań czysto literackich, jest ponadto prawie od samych początków twórczych kreatorem i dysponentem własnego artystycznego stylu.

• Details
• Contents