Sveto u doba poetskog postkomunizma
Sacred in the Age of Poetic Post-Communism

Summary/Abstract: Odnos književnosti i religije se možda najbolje očitava u poeziji kao prikladnom mestu preseka njihovih zajedničkih jezičkih formula i diskurzivnih praksi. U svom tekstu odabrao sam, dosta arbitrarno, trojicu savremenih pesnika različitih generacija i, kako to neizbežno biva, poetika, na primeru čijih pesama želim da pokažem fenomen hijerofanije (ispoljavanje ili pokazivanje svetog, termin Mircea Eliadea) u poetskom tekstu, odnosno to da moderan pesnički senzibilitet nije lišen uticaja sakralnog niti mu je potreba za njim strana. Ne samo status poetske hijerofanije, ni estetski domet izabranih tekstova, već i funkcija ovog priziva svetog u knjigama odabranih pesnika nije ista. Kod nekih je to duboka intimna preokupacija koja ide do trajne opsesije jednom, demonskom dimenzijom sakralnog, kod nekih je vlastito upisivanje u kanonsku tradiciju njena trivijalna i maliciozna instrumentalizacija. Postkomunizam u naslovu rada treba da ukaže na istorijski i ideolo{ki kontekst kada knjige odabranih pesnika nastaju i kojim su epohalnim kretanjima inspirisane – dakle, to je dvostruki „post“, koji najpre označava vreme posle pada Berlinskog zida i implozije komunizma, što je prethodilo raspadu SFRJ i građanskom ratu s elementima agresije – vreme institucionalne obnove vere, pomicanje crkve u središte društva i umetanja konfesionalne dogmatike na ispražnjeno mesto koje je ranije držao marksizam. Drugi „post“ se odnosi na vreme posle 2000. godine (u prvom redu u Srbiji i Hrvatskoj), na doba uspostavljanja tranzicione demokratije posle ratnog autoritarizma, doba koje je nasledilo iz 90-ih, a ponegde i pojačalo prisustvo desničarskih ideologija, nasilnih pokreta i crkvene simulacije zastupanja vrednosti pomirenja, razumevanja, milosrđa i međusobnog praštanja.

• Details
• Contents