4.50 €
Preview
We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
Jeśli jesteśmy Ciałem Chrystusa, to czego powinien się spodziewać ten, który się do nas zbliża? Oblicza Chrystusa odbitego na obliczu Kościoła. Postawy Chrystusa odzwierciedlonej w postawach ludzi Kościoła. Otwartości Chrystusa wyrażonej w otwartości chrześcijan. Stosunek Kościoła, czyli chrześcijan, do grzeszników (i to jeszcze zanim się nawrócą!) ma wielkie znaczenie właśnie dlatego, że otwarta postawa Chrystusa przynależy do rdzenia Dobrej Nowiny. A tym samym jest konstytutywną częścią tożsamości Kościoła: „Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to dla was wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią” (Łk 6,32–33, por. Mt 5,46). Jeśli ktoś czytał Ewangelię uważnie, to nie powinien się dziwić, że takiej właśnie postawy inni od nas oczekują. Ale też – z drugiej strony – wiadomo, że nie zawsze zdołamy doskoczyć do wymagań Mistrza. I tu dochodzimy do kwestii bodaj kluczowej: Kościół sam jest wspólnotą grzeszników. Grzeszników, którym przebaczono, ale którzy przez to nie stali się – niestety – automatycznie bezgrzeszni. Z jednej strony zatem sami oczekujemy od siebie jednoznaczności świadectwa, czyli w praktyce świętości – a z „zewnątrz” wręcz się jej od nas często i nie bez racji bezwarunkowo wymaga. Z drugiej strony wiemy, że osiągnięcie świętości to bardziej i częściej eschatologiczny dar niż efekt możliwy do osiągnięcia wysiłkiem woli. Grzech członków Chrystusowego Ciała – nieraz prowadzący do powstawania struktur grzechu w instytucji Kościoła – jest zgorszeniem, wymaga nawrócenia i naprawy krzywd. Co do tego nie ma wątpliwości. Ale jednocześnie grzesznik-chrześcijanin musi być we wspólnocie przyjęty z taką samą miłosierną troską, jak grzesznik-poganin. To jeden z najtrudniejszych bodaj wymiarów kościelnej otwartości: wyciągać rękę ku tym, którzy ranią od środka, niszczą wiarygodność wspólnoty, psują wizerunek...
More...
W tytułowym pytaniu chodzi o taką niezgodę katolika z nauczaniem soboru, która ma charakter świadomy i dobrowolny, i jednocześnie nie powoduje zerwania jedności z Kościołem, nie wyłącza z niego. Mam także na myśli wszystkie razem wzięte sobory powszechne i każdy z osobna, niemniej jednak tutaj skupiam się szczególnie na ostatnim z nich: na II Soborze Watykańskim (1962–1965), który w porównaniu z wcześniejszymi był pod licznymi aspektami wyjątkowy. To o niego od lat toczy się zażarty spór, którego temperatura gwałtownie wzrosła po tym, gdy Benedykt XVI w 2007 r. przywrócił do łask Mszę „trydencką”, a niecałe dwa lata później zdjął – i to bezwarunkowo – ekskomuniki z biskupów tradycjonalistycznego Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, kierownictwa ruchu lefebrystów. Ci ostatni z pasją odrzucają część nauczania Vaticanum II, w tym o wolności religijnej, ekumenizmie i stosunku do innych religii. Katolicy, którzy na tytułowe pytanie odpowiadają twierdząco, zwykle odwołują się do „argumentu z niskiej rangi doktrynalnej” (przynajmniej) części nauczania II Soboru Watykańskiego – niskiej, czyli niewiążącej dla sumienia katolika. Racja ta związana jest z „argumentem z pastoralnego, a nie doktrynalnego charakteru” nauczania Vaticanum II (rozumie się, że niezgoda z praktycznymi decyzjami duszpasterzy, choćby byli biskupami, nie sięga najgłębszego poziomu naszej komunii i jedności z Kościołem). Argumentacja ta ma jednak poważne słabości.
More...
Duch soboru jest w dużej mierze niedefiniowalny, a Kościół posoborowy mieści w sobie bardzo wiele różnych nurtów: charyzmatyczny i tradycjonalistyczny, przyjmuje pod swoje skrzydła anglikanów i pozwala na sprawowanie liturgii według statutów Drogi Neokatechumenalnej. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o istotne znamiona Kościoła posoborowego – czyli takiego, który można wyczytać z litery i ducha soboru – będzie trwało zapewne jeszcze bardzo długo, a najprawdopodobniej wśród historyków teologii i historyków Kościoła nigdy się nie skończy. Największą trudność sprawia w tej dyskusji umiejętność rozróżniania tego, co drugorzędne od tego, co rzeczywiście dotyczy jądra wiary. Taka „drugorzędność intronizowana” jest prawdziwą przeszkodą w debacie o soborze i jego wizji Kościoła. Boję się (o) ludzi, którzy dogmatyzują swoje przekonania dotyczące rzeczy jakby nie było wtórnych i z tego, co drugorzędne czynią nieomylną doktrynę, rzucając na szalę samych siebie. A dzieje się tak często właśnie w dyskusjach o tym soborze. Wystarczy znowu wspomnieć spory wokół liturgii, które – przepraszam za złośliwość, ale taka właśnie debata odbyła się na jednym z internetowych forów poświęconych liturgii – czasami sprowadzają się do kwestii długości obrusa na ołtarzu. Co jest zatem miernikiem (po)soborowości Kościoła? Tego kryterium – jak mi się wydaje – trzeba szukać zupełnie gdzie indziej.
More...
Zwróćmy uwagę na fakt, jakim językiem posługuje się papież, mówiąc wprost do ludzi, których problem wykluczenia dotyczy. Benedykt XVI przecież doskonale wie, że osoby żyjące w ponownych związkach są odsunięte od przyjmowania Komunii świętej i że jest to źródłem dojmujących cierpień wielu katolickich związków. A jednak nie waha się używać takich sformułowań, jak „żyją w pełni w Kościele” i „są w sercu Kościoła”. Język w tak delikatnych sprawach okazuje się sprawą kluczową. Dobrze się dzieje, gdy – jak w powyższym przykładzie – mimo braku ustępstw doktrynalnych wobec wykluczonych, Kościół prezentuje duszpasterską postawę miłości, szacunku i zrozumienia. Ludzie wtedy nadal czują się członkami wspólnoty, która się o nich troszczy. Dokładnie odwrotnie dzieje się, gdy wobec wiernych łamiących wskazania Kościoła wytacza się językowe działa dużego kalibru. Wspomniane wyżej straszenie ekskomuniką za in vitro w sposób szczególny dotknęło rodziców dzieci tą metodą poczętych. A jest ich już w Polsce niemało, bo zabiegi stosowane są w naszych klinikach od ponad dwudziestu lat. Łatwo sobie wyobrazić, co czuje niepłodna para, która ma za sobą dramat bezdzietności, cierpienie i koszty związane z procedurą zapłodnienia pozaustrojowego, gdy nagle słyszy, że ktoś chce ich za to wszystko z Kościoła wyrzucić, a do tego, że in vitro to prawie jak eugenika. Gdy na szali zostaje w ten sposób postawiona miłość do wyczekanego dziecka i miłość do Kościoła, z pewnością wielu wybierze to pierwsze. A przecież w rzeczywistości Kościół nie chce ich wykluczać. Niemniej język, który się pojawił w przestrzeni publicznej, może ich popchnąć do samowykluczenia.
More...
„Jesteśmy katolikami. Jesteśmy Amerykanami. Jesteśmy dumni z tego powodu, a zarazem, jako wyznawcy chrześcijaństwa, wdzięczni za dar wiary oraz – jako obywatele amerykańscy – wdzięczni za dar wolności. Być katolikiem i Amerykaninem nie powinno oznaczać konieczności wyboru pomiędzy jednym a drugim. Nasze zobowiązania są różne, ale nie muszą być sprzeczne, przeciwnie, winny się wzajemnie dopełniać. To jest nauczanie naszej katolickiej wiary, która zobowiązuje nas, by pracować razem ze współobywatelami dla dobra wszystkich, którzy mieszkają na tej ziemi. To jest wizja naszych ojców założycieli i naszej konstytucji, która gwarantuje obywatelom wszystkich wyznań religijnych prawo, by przyczyniać się do wspierania życia wspólnotowego”. Tymi słowami rozpoczyna się list Komisji ds. Wolności Religijnej przy Konferencji Episkopatu Stanów Zjednoczonych Our First, Most Cherished Liberty (marzec 2012). Jak się miało okazać, poprzedził on i zapowiedział Fortnight for Freedom, inicjatywę, która po raz kolejny zjednoczyła Kościół północnoamerykański. Termin tego wydarzenia nie został wybrany przypadkowo – zarówno rok kalendarzowy, jak i liturgiczny w tym okresie zdają się kierować szczególną uwagę na dziedzictwo wolności. Były to dwa tygodnie wytężonej modlitwy, studium, katechez i publicznej działalności, której celem było podkreślenie tak chrześcijańskiego, jak i amerykańskiego dziedzictwa wolności.
More...
The author presents the American biblical research and researchers in a broad context of American religion and religiousness, the beginning of the mission in North America, the development of the universities and colleges, the role of the churches in establishing universities in North America, the past and current situation of the Catholic Church. The first part of a series of articles in the field presents how biblical research started in the US, the periods and main influences, schools within it, as well as the first important biblical scholars in America and their work.
More...
San Francisco de Assisi, l’uomo evangelico Nella ultima parte della tesi analizzo il metodo esegetico di Francesco. Alla fine della tesi presento la bibliografia di quella ricerca che scruta l’uso e l’interpretazione di tutta la Scrittura nell’opera di San Francesco. Sono convinto che Francesco fosse veramente „l’uomo del Vangelo”, coraggiosamente possiamo chiamarlo come „alter Christus”. Inoltre si può affermare che lo scheletro della spiritualità di San Francesco è composto dai Vangeli sinottici, mentre l’anima e il profondo traggono origine dal Vangelo secondo Giovanni. La tesi mi ha aiutato a vedere in una altra luce la vita e l’opera di S. Francesco e così a vivere meglio come frate minore, suo seguace.
More...
The article consists of three parts. In the first part the author shows the peculiar way, in which the presbyter may attain holiness. It is the way of the ministry of God’s word, accepted along with the Holy Orders. Both the great dignity of the ministry of the word and the dignity of those, who perform this ministry properly, are discussed in the second part. The claims contained here are supported by statements uttered by great saints who are authorities in teaching. In the third part the truth is emphasized that holiness is attained not only through the pulpit or in the catechetical room – by passionately preaching God’s word, but through a diligent preparation of the homily or catechesis, and also through earlier being open to God’s word, through an earnest conversation with God by means of God’s words in the Liturgy of the Hours celebrated every day, and first of all through the testimony of a life utterly given up to God and to the neighbor.
More...
On the basis of the documents of the Church from the Constitution on Liturgy Sacrosanctum Concilium to the Instruction Redemptionis Sacramentum the author presents the Church’s legal norms concerning the possibility of receiving the Holy Communion under both kinds by lay faithful. He shows the process of gradually broadening the circle of people entitled to do it, principally in the course of celebrating the liturgy of the Holy Mass, when the holy sacraments are administered. He remarks that receiving the Holy Communion under both kinds is still not a usual form of sacramental participation of the faithful in the Holy Mass. The third edition of “General Introduction to the Roman Missal” (2002) and the explanations supplied by The Congregation for Divine Worship and the Discipline of the Sacraments grant the diocesan bishop the right to authorize priests to make the decisions about to whom and when they may administer the Holy Communion under both kinds, if they are properly prepared for that.
More...
The paschal mystery as the anamnesis of the death and resurrection of Christ from the beginning of Christianity, is in the centre of the theological thought and the liturgical celebration. In time of the liturgical movement before the II Vatican Council theologians paid attention on this mystery. Many years before appearing the encyclical of the pope Pius XII Mediator Dei was known the theological reflection of Odo Casel OSB (1886-1948). He was a mystagogue of the paschal mystery for the western Church. In all his publications, he indicated the organic unity of all earthly mysteries of Jesus which reached their culmination in his death and resurrection. First of all Casel’s article: Art und Sinn der ältesten christlichen Osterfeier which appeared in 1938 in Jahrbuch für Liturgiewissenschaft is a treasury of his theological views. Casel indicated in it on paschal thoughts of the first three ages of Christianity. The new Casel’s notion is the search of the analogy among the paschal mystery in Christianity and some elements in pagan mysteries. He showed that Christianity was not a fulfillment of pagan ideas, but is found in the centre of the entire world history.
More...
A homily as part of the liturgy is a Holy act like the whole liturgy. The Good News should be its essence. The Good News, Jesus Christ – the Crucified, the Risen, the Giver of the Holy Spirit. He makes himself present in the liturgy, in a real word. He comes to a sinful man to save him. Therefore homily is the meeting of God and man. It’s God’s Word made present in the word of a human preacher. Appropriate knowledge of the Holy Bible and human matters as well as the inclusion of the issues of Christian faith presented in thematic homilies certainly improve their quality.
More...
The Catechism of the Catholic Church shows with deep conviction that the Eucharist is “the source and summit of the Christian life.” (CCC 1324). Hence it is necessary to constantly remind its meaning for the growth of the congregation’s faith and devoutness. The different forms of the cult of the Holy Eucharist have the task of explaining its significance and stimulate one to actively and consciously participate both in the Holy Mass that is being celebrated, and in other forms of celebration of the cult of the Eucharist. The cult of the Eucharist is supposed to lead the faithful to taking care of the whole Church.
More...
The article is devoted to Virgin Mary’s interceding role. It is based on the hermeneutics of the celebration texts in the Mass form Virgin Mary the Helper of the Faithful contained in Collectio Missarum de Beata Maria Virgine. The study consists of three parts: the first one contains an analysis of Biblical texts (the 1st reading, the responsorial psalm, the song before the Gospel, and the Gospel itself); the second part presents an analysis of euchologic prayers (the collect, the offertory prayer, the preface and the prayer after the Communion), and the third one has a synthetic character and contains theological-liturgical conclusions. They are contained in the Logos (the truths resulting from the analysis) and in the Ethos (application of these truths in life).
More...
The mystery nature of liturgy issues from the mystery nature of God’s Revelation that has its height in Jesus Christ. It is in liturgy that Christ’s salutary mystery is actualized. Owing to this, man can participate in Christ’s mystery, and the very mystery achieves its aim. The mystery nature of liturgical celebration is fulfilled in its being a reorientation of Christian life to the mystery of Christ and to participating in it. The mystery character of celebration is also warranted owing to its five dynamisms: remembrance, participation, presence and action of the Holy Spirit, and in consequence the presence and action of Christ-the Church, and reference to the heavenly liturgy. Owing to these dynamisms liturgy is not just educating people and cheering up their hearts, but it is supposed to become the meaning of their lives, an impersonated adoration. The truth about the mystery nature of liturgy is confirmed in the Church’s Tradition and teaching, as well as in the post-Caselian liturgical theology that achieves its most mature form in the Roman school. The mystery character of liturgy should be constantly discovered and emphasized both in ars celebrandi and in ars participandi of liturgy. It consists in the concentration of the Person of Jesus Christ and on the attitude of adoration. If liturgy in its mystery character is a continuation of the mystery of Jesus Christ by its actualization, the care for the mystery character of liturgy is the care for the growth of God’s Kingdom until its fulfillment in the Heavenly Kingdom. Also its language results from the mystery nature of liturgy. The proper and the only permissible language of liturgical celebration is the symbol and the sign, whose special kind is the uttered word.
More...
Both the form and the content of the Church’s original catechesis, as well as the preachers themselves and their personalities are ancient sources of homilies. The whole Bible is the foundation of both these sources – the homily and the preachers. This is an important point. The homily should be connected with both the Old Testament and the New Testament. The preacher should remind of the evangelical “father of the family”, who draws on his treasury and takes both “old” and “new” things. Hence he should go back to the Christian antiquity to remind the structure of the original homily, to learn about the homily of the beginnings of the Church, and in his preaching take into consideration the themes and contents used by the great preachers of the ancient Church. Without the knowledge of that preaching, without the will to follow those Church personalities, and finally without taking the trouble to constantly climb the ladder of gnosis, moral perfection and spiritual sanctification – there is no preaching God’s word, there is only propagation of one’s own thoughts, of one’s own wisdom. Human wisdom cannot leave ninety-nine listeners gathered at the pulpit for the sake of one sinner, who abandoned going to church a long time ago. Divine wisdom, Christ’s catechetical approach, do not fit this “custom”. Ancient catechesis often follows the footprints of Christ the Teacher, and this is why it is worth studying it and coming back to that practice of preaching the Gospel.
More...
The issue of the Eucharistic-Paschal identity of the liturgical year is first of all concerned with the focusing and propagating role of the Easter Triduum in the liturgical year, the message about the mystery of the Lord’s Birth, the message of Mariology and hagiology in the liturgical year and with the cycle of the liturgical year. (1) The focusing and propagating role of the Easter Triduum touches the very foundations of the identity of the liturgical year. This means that the Easter Triduum concentrates on itself the periods, celebrations, feasts, remembrances and ordi-nary days of the liturgical year. However, at the same time the seasons, celebrations and feasts, remembrances, and ordinary days propagate the mystery of Redemption in the cycle of the liturgical year. This role is rendered by the terms contained in the General Instruction of the Roman Missal, like: making the mysteries of Redemption present, or the cycle of the year. It seems that in the perspective of the liturgical year first of all celebrations like: the feast of the Most Holy Trinity, of Christ’s Most Holy Body and Blood, of the Sacred Heart of Jesus, of Jesus Christ King of the Universe, etc. receive their identity. (2) The mystery of the Lord’s Birth in the whole of the liturgical year is referred to first of all by the celebrations, feasts and remembrances of Blessed Virgin Mary. For many of them the celebrations of the Immaculate Conception of Blessed Virgin Mary or of the Annunciation of the Lord become a kind of bridge to the mystery of the Lord’s Birth, or indeed to the Easter Triduum. This especially concerns the remembrances connected with the spirituality of religious orders or the appearances of Blessed Virgin Mary. Among celebrations, feasts and remembrances of the Lord’s Saints the feast of the Holy Archangels, the celebration and remembrance of St Joseph, the feast of the Saint Evangelists, the Doctors of the Church, order-founders, and others, based on their spirituality and teaching, refer to the Lord’s Birth. (3) In the transmission of the Eucharistic-Paschal Mariology and hagiology attention should be first of all paid to the remembrance of Our Lady of the Sorrows, Our Lady the Queen, Our Lady of the Holy Rosary, the feast of the Mother of the Church, as well as to feasts and remembrances of the Saints who were particularly connected to the Paschal Mystery. The proper perspective is also given to Mariology and hagiology by the celebration of the Ascension of Our Lord and of Pentecost. With respect to other groups of Saints, the adequate context may be noticed by the celebrations, feasts and remembrances of the Worshippers of the Holy Eucharist, the Founders of charities, the Mystics of the Lord’s Passion, the Martyrs, the Educationists, the Missionaries, the Worshippers of the Sacred Heart of Jesus, Kings. It is celebrations, feasts and remembrances of Saints that join experiencing the mystery of the Lord’s Birth and the Paschal Mystery. (4) The cycle of
More...
The author of the article also cites some liturgists who considered common prayer a separate part of the Holy Mass between the liturgy of the word and the liturgy of the Eucharist. Other liturgists distinguish the liturgy of love in the Holy Mass that consists of common prayer and preparation of the offertory – the spiritual and material gifts. Although these conceptions have not been accepted, they shed important light on the essence of common prayer. A careful and profound preparation of common prayer is an important task for liturgical formation.
More...