Paviljon žena
Women's Pavilion

Summary/Abstract: »Paviljon žena« kao jedna od asocijacija na Beskrajnu ženu (The Infinite Woman), multimedijalnu izložbu organiziranu pod pokroviteljstvom Fondacije Carmignac na otoku Porquerolles, ukazuje na raskošan spektar djela koja prikazuju mnogobrojne varijacije na temu Žene. Pripremajući ovu izložbu koja je održana u prostorima Ville Carmignac (od 27. aprila do 3. novembra), britanska kustosica Alona Pardo imala je pred sobom impozantan zadatak: selekciju od preko 80 djela koja tematiziraju različite narative posvećene ženama i svemu onome što jeste (ili pak može biti) »suvereno i inherentno žensko«.1 Dobar dio eksponata dolazi iz kolekcije međunarodno poznate Fondacije Carmignac, ali određena djela stigla su na izložbu kao posudbe privatnih kolekcionara i renomiranih evropskih muzeja kao što su Musée d’Art Moderne de Paris i Tate, uključujući slike pripremljene posebno za ovu izložbu (France–Lise McGurn, Paloma Proudfoot). Pored djela koja pripadaju eklektičnim korpusima feminističke i postfeminističke produkcije 20. i 21. stoljeća, izložba nudi neka od konvencionalnih remek–djela koja su naslikali proslavljeni »muški majstori« zapadnoevropskog umjetničkog kanona: npr. slike kao što su Botticellijeva Madonna sa šipkom. Beskrajna žena podijeljena je u nekoliko tematskih cjelina promišljeno inkorporiranih u prozračne arhitektonske prostore Ville Carmignac: od prizemlja gdje se nalaze djela inspirirana Mitovima i čudovištima, preko stepeništa sa Interludijem, pa sve do sprata sa grandioznim vrtom koji se prostire oko središnje galerije natkriljene čuvenim »vodenim plafonom« gdje su u sklopu izložbe postavljene tematske cjeline posvećene različitim prikazima onoga što spada u nerijetko mračni, provokativni i fantastični labirint motiva, asocijacija, konstrukta, tropa i obilježja koja sačinjavaju pojam »Beskrajne žene«: The Sweetest Taboo, (Dis)obediant Bodies, Shape Shifters, Dark Waters i Neon Room. Promišljajući granice ovog ambivalentnog i multimedijalno orijentiranog »paviljona žena«, Pardo se vraća značaju kontinuirane dekonstrukcije jednog od fundamentalnih motiva u patrijarhalno organiziranoj historiji umjetnosti: a to je reprezentacija žene i različitih aspekata njenog postojanja, spola, roda i tijela, ali i socio–kulturalnog konstruiranja njenog identiteta.

• Details
• Contents