Historiografia a Holokaust – spojrzenia Franka Ankersmita i Hayden’a White’a
Historiography and the Holocaust – attitudes of Frank Ankersmit and Hayden White

Summary/Abstract: Zagłada europejskich Żydów określana jest mianem wydarzenia das Ereignis Auschwitz lub „nadchodzenia”. Nauka i badania w pewnym momencie stanęły przed problemem nieodpowiednich narzędzi do badania i prezentacji Holokaustu. Nie tylko historiografia napotkała problem opisania „nieopisanego” i wyjaśnienia „niewytłumaczalnego”. Poza tym byli to także świadkowie wydarzeń, którzy przeżyli Zagładę i po traumie milczeli przez lata. Być może dlatego dyskurs o Shoa został zainicjowany długo po zakończeniu II wojny światowej. Ponadto w Polsce, gdzie znajdowały się niemieckie obozy zagłady, badania nad Holokaustem i otwartą debatę można było prowadzić dopiero po obaleniu komunizmu. Historiografia, rozumiana jako metoda ustalania, interpretowania i przedstawiania faktów, dąży do uchwycenia Zagłady. Obecny dorobek to przede wszystkim praca historiografów zachodnich. Polska historiografia Holokaustu na ziemiach polskich opiera się głównie na amerykańskich i zachodnioeuropejskich ośrodkach naukowych i uniwersytetach. Artykuł obraca się wokół czterech zagadnień. Rozpoczyna się wprowadzeniem podstawowych założeń historiografii. Następnie przedstawiono różne podejścia do Holokaustu w dyskursie historiograficznym, aby odzwierciedlić, w jaki sposób historiografia zachodnia odnosi się do problematyki przedstawiania Holokaustu. Dwa ostatnie punkty, o których mowa, nakreślają stosunek Franka Ankersmita i Haydena White’a do historiografii Holokaustu.

• Details
• Contents