We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
The paper, proceeding from the need for a deeper understanding of the phenomenon of travel in Islamic dogma, relying on the texts of the Qur'an and Hadith, reveals the basic concepts of travel in Islam. It is noted that jihad, which is a kind of physical effort, hardship, involves the consideration of travel as one of the forms of jihad. The deistic perception of the act of wandering, traveling: on the one hand, the presence of the element of predestination in its very act, and on the other, the preservation of free will, leads the study to three fundamental motives that move towards a religiously justified journey: awareness of the consequences of unbelief, contemplation of all the beautiful that has been created Almighty, as well as repentance for polytheism. The special status of a traveler in Islam is affirmed by the recognition of some concessions in the implementation of religious practice. Modern Muslim regions, despite their deep-rooted conservative way of life, are trying to adapt to changing conditions by developing tourism on their territory, preserving the Islamic way of life, if possible.
More...
The aim of this chapter from William C. Chittick’s book The Heart of Islamic Philosophy is to present the meaning and use of some basic terminology of the Islamic philosophy. The author’s intention here is to gradually familiarize readers with certain words and cite some examples of their use in philosophical tradition, with the emphasis on the use of Bābā Afḍala, who is, according to the author’s opinion presented in other works, the most important Islamic philosopher and personality that actually embodies Islamic philosophical tradition. Chittick also lists examples from Aristotle’s (that is Arabic Plotinus) Theology, discussions of Ikhwān al-Ṣafā’ and Ibn Sina’s writings. All three represent a watershed in the history of Islamic philosophy, although there were many other significant works written in the same period. The main terms that are discussed are: philosophy or sophia, worlds, bodies and spirits, soul, levels of conscience, complements, Origin and Return, form and matter, substance and accident. Since the concepts of every science are the key which opens the treasury of knowledge, we considered it necessary to translate this precious text so that discoveries of Islamic philosophy can be easier to express.
More...
Mevlana Rumi is a Sufi of the path of love, whose poetry sends messages encouraging every individual of the entire universe to question themselves and to learn to listen and act upon the order of the inner voice, filled with love in which the power of Divine energy is hidden. In an extensive poetic corpus, he expressed his considerations, whose essence is that it is possible to overcome all the differences and multiplicity of this material world by spiritual perfection and the apartness from the Beloved only by the force of Love.
More...
Forty hadith collections are a very common phenomenon within the Islamic cultural heritage. There is rarely an Islamic scholar of some significance who has not composed one such collection. The authors found the incentive for their writing in hadiths which promise a hereafter prize to everyone who will preserve forty hadiths for the Islamic umma. These collections are most often thematic and with cited hadiths from a certain field. Mulla Abd al-Rahman Jami, who is one of the most prominent Persian poets, scholars and Sufis from the fifteenth century, also wrote one such a collection which bears the title Chehel Kaleme (Forty Sayings), in which hadiths pertaining to Islamic ethics were cited. After citing each hadith, Jami composed verses in which he meditates about its meaning by which this work is accounted among the most significant poetic works of Jami.
More...
As a result of the Reformation initiated by Martin Luther’s theses in 1517 many European states converted to Protestantism. The Reformation superseded the catholic christianitas as a legitimate basis and state religion in the Holy Roman Empire of the German Nation as well as in other European states. This shattered the religious unity of the Old Empire. Pope Clement VII refused to call an ecumenical council for reform, asked for by Emperor Charles V to solve the religious problem of the Empire. All attempts to restore the unity of the Empire failed and led to religious wars in the Holy Roman Empire of the German Nation. The Imperial and Religious Peace of Augsburg (1555) tried to find a political and religious solution in order to overcome the constitutional crisis of the Empire. It became a law of the Holy Roman Empire that guaranteed and tolerated religious freedom, imperial status and the possessions of the Lutheran and Catholic Estates. It decreed the coexistence of the Protestant and Catholic Imperial Estates. The Calvinists were not included. It also determined the confessional affiliation of the population, i.e. the denomination of the ruler must be the denomination of the subjects (cuius regio, eius religio).The subjects had the right to emigrate (ius emigrandi). The Peace of Westphalia of 1648 confirmed this principle which remained in effect until the Principal Decree of the Imperial Deputation in 1803 and the end of the Holy Roman Empire of the German Nation. The mediatization and secularisation established new middle-sized states which were to become an important element in the history of Germany ever since the early 19th century. It was the beginning of modern German federalism. The enlarged South German states like the Grand Duchy of Baden, the Kingdoms of Bavaria and Württemberg and the Grand Duchy of Hesse became multidenominational states. Especially the southern states of Germany realigned their boundaries. As a result of the territorial changes, the Grand Duchy of Baden became four times larger than the margraviate Baden. The South German states started reforms early on. The reforms had an impact on all areas of life, from improvement of administration, military and legal reforms, schooling, universities, finances and taxation and personal rights. The integration of the new provinces into the existing old state was a challenge. All states which survived the Napoleonic period had become multidenominational states. After the Congress of Vienna the German medium-sized states joined the German Confederation. They worked out constitutions with a bi-cameral parliament providing the right to vote on the state budget (burden sharing). The constitutions also established basic human rights and set the rights of the denominations. Despite the denominational state after 1815, throughout the 19th century and beyond the subjects normally did not marry across religious boundaries. The legal situation in Transylvania was different from the one prevailing in the Holy Roman Empire. It was not the state which decided on one’s denomination, but it was one’s personal decision. Since the 16th century the Principality of Transylvania became a region of religious tolerance, where about five different denominations coexisted.
More...
How can the charitable work of the Church be saved from secularization and suppressing references to God? How can we give these activities their rightful meaning? How to regain the Christian identity of the ecclesiastical Caritas? The liturgical constitution Sacrosanctum Concilium of the Second Vatican Council designates the Eucharist as the source and culmination of Christian life and the centre of life for the whole Church (No. 10). Because of this, and in order not to lose the Christian character of the church’s commitment to charity, but rather to let it emerge even more, it seems important to return to this source of Christian life. Even more; it is about rediscovering the connections between the Eucharist and the charitable service of the Church. This sets the goal of the considerations. The reflection consists of three stages: firstly will be presented the importance of the Eucharist for the ecclesial community (1); then the Eucharist as a place of revelation of Christ’s love (2); and as a mission for the realization of the commandment „love thy neighbour” (3).
More...
Treść artykułu otwiera w jego wstępnej części refleksja ks. Franciszka Blachnickiego na temat zależności liturgii i Kościoła, podkreślająca kluczową prawdę o tym, że choć Kościół sprawuje, a więc niejako „tworzy” liturgię, to jednak liturgia zapewnia Kościołowi życie i rozwój. W kontekście takiej refleksji rodzi się zapotrzebowanie na dobrze ugruntowaną świadomość tego, czym jest liturgia i czym jest Kościół, jak też tego, jaka relacja łączyć powinna jedną rzeczywistość z drugą. Takiemu zapotrzebowaniu wychodzi naprzeciw poniższy artykuł, który w swej treści zakreśla adekwatną do jego tytułu trajektorię, bazującą na następujących pilastrach tematycznych: 1) Soborowe określenie liturgii (z uwzględnieniem wykładu na temat: urzeczywistniania w liturgii kapłańskiego urzędu Chrystusa, uobecnienia w niej misterium paschalnego, uświęcania w niej człowieka i uwielbiania Boga, „smakowania” w niej już teraz liturgii nieba). 2) Liturgia działaniem świętym i skutecznym. 3) Liturgia działaniem Chrystusa i Kościoła. 4) Liturgia znakiem objawiającym i urzeczywistniającym Kościół. 5) Liturgia nieustannym „dzisiaj” zbawienia. 6) Liturgia szczytem i źródłem życia Kościoła.
More...
Artykuł podejmuje zagadnienie skutecznego oddziaływania liturgii na jej uczestników i w ogóle stykających się z nią, uwypuklając jej ewangelizacyjne i formacyjne skutki. W szczególny sposób uwzględniono w nim znaczenie piękna liturgicznych celebracji, jak również kwestie związane z tzw. participatio actuosa. Zasadniczą bazę źródłową artykułu stanowią publikacje takich wybitnych teologów, jak: J. Ratzinger, R. Guardini oraz J.A. Jungmann. Analiza ich refleksji zachęca do nowego odkrywania istotnej roli liturgii, zwłaszcza liturgii niedzielnej Mszy św. − jako najważniejszego wydarzenia w religijnym życiu chrześcijanina na przestrzeni tygodnia, a także do ukazywania wartości doświadczenia liturgii tym wszystkim, którzy nawet w mocno zsekularyzowanej współczesności wykazują stosunkowo duże zainteresowanie obrzędowością.
More...
Artykuł prezentuje antropologiczny aspekt (punkt widzenia) modlitwy chrześcijańskiej. Chodzi o spojrzenia na modlitwę od strony człowieka, o wgląd w ludzką postać modlitwy, czyli istoty psychofizyczno-duchowej wychylonej ku Bogu. Można rozpatrywać modlitwę z Bożej i ludzkiej perspektywy. Istnieje bowiem nierozerwalny związek modlącego się z Bogiem. Apostoł narodów zaleca chrześcijaninowi „radykalny zwrot” w stronę Boga, dzięki pomocy Ducha Świętego (Rz 8,26b-27). Konieczne jest nawrócenie i przyznanie, że człowiek właściwie nie umie się modlić, a jeśli już się modli, to tylko z pomocą i w mocy samego Boga. Gdzie człowiek winien szukać źródła prawdziwej modlitwy? Jaka winna być postawa człowieka modlącego się (oranta)? Co może stanowić dziś „elementarz modlitwy”? Oto pytania problemowe wyrażające antropologiczny aspekt modlitwy chrześcijańskiej.
More...
Realizacja odnowy liturgicznej w Kościele zaowocowała wydaniem nowych ksiąg liturgicznych. Jedną z pierwszych było nowe Ordo Missae z 1969 r., a następnie Missale Romanum z 1970 r. Chociaż wprowadzenie nowej struktury celebracji Mszy św. nie było powszechnie akceptowane, to jednak przyczyniło się do świadomego, czynnego i pełnego uczestnictwa wiernych w celebracji Eucharystii. Mszał Pawła VI jest kontynuacją tradycji liturgii Kościoła i realizacją postanowień Soboru Watykańskiego II, który w Konstytucji o liturgii świętej dał podstawy dla ogólnej reformy Mszału rzymskiego, postanawiając, ażeby najpierw tak odnowić teksty i obrzędy, by jaśniej wyrażały święte tajemnice, których są znakiem, aby układ Mszy św. tak przerobić, by wyraźniej uwidocznić właściwe znaczenie i wzajemny związek poszczególnych części, a także, ażeby obficiej zastawić dla wiernych stół słowa Bożego przez szersze otworzenie skarbca biblijnego i wreszcie, ażeby ułożyć nowy obrzęd koncelebry. Podsumowując, co jest nova et vetera w liturgii Mszy św. w Mszale Pawła VI, należy powiedzieć, że nie jest to mszał napisany od „zera”. Jego elementy są inspirowane dawniejszymi źródłami. Mszał ten jednak znacząco rozluźnia związek Mszału rzymskiego z linią gregoriańską, czerpie z innych aspektów dawnej tradycji rzymskiej oraz z tradycji pozarzymskiej i stanowi nową syntezę elementów różnego pochodzenia.
More...
Artykuł przedstawia teologiczne znaczenie procesji Bożego Ciała. Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii zalicza ją do tzw. „procesji wotywnych”. Organizując tę procesję, należy kierować się kryteriami teologicznymi, które dotyczą wszystkich form pobożności ludowej, czyli powinna ona mieć charakter chrystologiczny, pneumatologiczny i eklezjalny. Procesja Bożego Ciała w sposób szczególny ukazuje obecność Chrystusa i Kościoła. Trzeba podkreślić, że pobożność ludowa bardzo ułatwiła proces powstania i rozpowszechniania się uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa. Procesja ta stanowi formę wzorcową procesji eucharystycznych. Będąc w naturalny sposób przedłużeniem celebracji Eucharystii, zawiera w sobie elementy liturgiczne (obecność Najświętszego Sakramentu, proklamacja Ewangelii, modlitwy zatwierdzone przez Kościół, błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem) i wiele form pobożności ludowej (strojenie ulic i okien, składanie kwiatów, dekoracje ołtarzy, stroje ludowe). Podsumowując, trzeba stwierdzić, że procesja odbywająca się w uroczystość Bożego Ciała spełnia wymogi teologiczne i liturgiczne zawarte w Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii oraz w księdze Komunia Święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą Świętą, dostosowane do zwyczajów diecezji polskich.
More...
Każda Ewangelia odkrywa przed nami prawdę o Bogu. Chcę pokazać, że św. Marek objawia nam Jezusa Chrystusa. Ewangelista, ukazując nam tożsamość Jezusa, przedstawia, kim On jest oraz szczegółowo rysuje nam relację Jezusa z Ojcem. Tytuł tej Ewangelii nadaje sam Marek, a na samym początku pojawia się temat ojcostwa Boga. Marek skupia się na wizji posłannictwa Jezusa. Bardzo dokładnie przedstawia chronologię wydarzeń z publicznej działalności Jezusa w samej Jerozolimie, dokładnie ukazuje też relacje Jezusa i uczniów. Najpierw widzimy obraz człowieka, nauczyciela, dalej ukrzyżowanego Mesjasza, Syna Człowieczego i w końcu Syna Bożego. W swojej prezentacji zatrzymuję się jedynie nad dwoma kluczowymi momentami Ewangelii św. Marka: opis chrztu i śmierci Pana Jezusa (wyznanie setnika), które ukazują Chrystusa jako Syna Bożego. Sama tradycja utrwala przekonanie, że jest to dzieło o Synu Bożym. Marek pokazuje to już w pierwszym zdaniu: „Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym” (Mk 1,1). Chrzest Jezusa jest potwierdzeniem solidarności Jezusa z grzesznikami, ale i punktem kulminacyjnym Ewangelii św. Marka. Ten moment utwierdza nas w tym, że teraz wypełnia się misja Jana Chrzciciela. W bezpośredniej bliskości śmierci Jezusa zauważamy wydarzenie, które podkreśla znaczenie tego, co się stało. Opis ten pokazuje nam poganina i jego serce, w którym coś się dzieje. Setnik stwierdza wielką zmianę, która ma miejsce po śmierci Pana Jezusa. Jest to jednocześnie streszczenie wyznania wiary gminy w bóstwo Chrystusa po jego zmartwychwstaniu. Marek wskazuje tak jak Mateusz niezwykłe zjawiska, jakie miały miejsce w naturze po śmierci Pana Jezusa. Wyznanie setnika Mateusz i Marek ukazują podobnie. Wprowadzając postać setnika, Marek wskazuje analogię, jaka jest pomiędzy chrztem i śmiercią Jezusa. Marek w swojej Ewangelii przemawia do niewierzących i do tych którzy jeszcze błądzą. Czytający więc Ewangelię Markową mogą zobaczyć, że Jezus żyje i działa w odniesieniu do Ojca, a jednocześnie możemy zobaczyć, że obok Syna istnieje Ojciec.
More...
Nowa ewangelizacja u swoich początków związana jest ściśle z duchową intuicją Jana Pawła II. Dziś stanowi potężny nurt w praktyce pastoralnej wielu diecezji i rozpoznaje się w niej tchnienie Ducha Świętego odnawiające Kościół XXI w. (Mt 28,20b). Jest mocno osadzona w tradycji i w każdym aspekcie ma głębokie biblijne uzasadnienie. Ciągle aktualne wezwanie misyjne (Mt 28,19-20) nabiera nowego kształtu. Zmieniły się bowiem warunki zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Kościoła. Dobra Nowina, niezmienna co do treści (Ga 1,7a), jest głoszona z nową gorliwością (2 Kor 5,14), metodą (1 Tes 1,5a) i nowym sposobem wyrazu (Hbr 1,1-2a). Nowa ewangelizacja jest naglącym wezwaniem naszych czasów i nikomu nie godzi się trwać w bezczynności. Potrzeba więc przepełnionych pasją nowych ewangelizatorów, którzy jako uczniowie-misjonarze nigdy nie działają w pojedynkę i zdobywają nową wspólnotową mentalność. Naśladując św. Pawła, szukają oni coraz to nowych areopagów (Dz 17,22), napełnieni mocą Ducha Świętego posługują charyzmatami (Mk 16,20), a wierni metodzie Jezusa, jak apostołowie, stawiają słuchaczy przed decyzją wiary (Dz 2,37-38). Kościół katolicki czuje, że jego obowiązkiem jest znaleźć nowe narzędzia i nowy, dostosowany do współczesności, język, dzięki którym na „pustyniach świata” będzie można usłyszeć i zrozumieć słowa kerygmatu. Motywacją nowej ewangelizacji nie jest zło tego świata, lecz pielęgnowana w chrześcijańskim sercu nadzieja (1 P 3,15).
More...