Опера классического бельканто: парадоксы осмысления
THE OPERA OF CLASSIC BELCANTO: PARADOXES OF INTERPRETATION

Summary/Abstract: W niniejszym artykule omówiono zjawisko artystyczne klasycznego „belcanta”, ukazano sprzeczności w istniejących interpretacjach terminu „piękny śpiew”, jak również zaproponowano charakterystykę specyfiki belcanta, jako szczególnego rodzaju historycznego sposobu kształtowania dźwięku wokalnego. Sposób ten powstał we Włoszech w dwóch pierwszych wiekach istnienia opery w procesie ścisłej interakcji pomiędzy twórczością kompozytorską, praktyką wykonawczą i działalnością pedagogiczną. Autorka rozwija także swoje pomysły, jak zdefiniować śpiewaka operowego jako „człowieka śpiewającego”, śledzi proces kształtowania się struktury operowej kantyleny, w której przezwyciężana jest impulsywność przejawów bezpośrednich uczuć (afektów), a w sposób wyraźny modeluje się emocja artystyczna, będąca jak gdyby oczyszczeniem od tego, co prywatne i zwyczajne. Na podstawie materiału porównawczego złożonego z melodii kantylenowych G. Rossiniego (romans Matyldy z opery „Wilhelm Tell”) oraz analogicznych scen operowych z dzieł Belliniego, Donizettiego, Merkandante ukazano drogi indywidualizacji i psychologizacji bohaterów operowych zgodnie z romantyczną estetyką. W refleksji końcowej autor konkluduje o ewolucyjnym przekształceniu się pod wpływem romantyzmu estetycznych norm sztuki belcanto, które prowadzą do powstania nowej koncepcji śpiewu operowego, właściwej sztuce G. Verdiego.

• Details
• Contents